تأثیر مداخله آموزشی بر میزان کیفیت زندگی بیماران دیابتی نوع ۲ مراجعه کننده به مرکز تحقیقات دیابت یزد

زمینه و هدف: شیوع دیابت در ایران و کشورهای در حال توسعه درحال افزایش است و شیوع آن 4-5/4% و در جمعیت بالای 30 سال بیش از 14% می باشد. کیفیت زندگی بیماران دیابتی از اهمیت ویژه ای برخوردار است؛ مطالعه حاضر با هدف تأثیر مداخله آموزشی بر میزان کیفیت زندگی بیماران دیابتی نوع 2 انجام شد. روش تحقیق: در این مطالعه نیمه تجربی (مداخله ای)، 120 نفر از بیماران دیابتی نوع 2 که در مرکزتحقیقات دیابت یزد پرونده داشتند و سن آنها بین 25-75 سال بود، به صورت تصادفی انتخاب شدند و مورد مطالعه قرار گرفتند؛ اطلاعات از طریق پرسشنامه استاندارد sf-20 و به روش مصاحبه جمع آوری گردید. نمونه ها به دو گروه 60 نفری تقسیم شدند که به گروه آزمون در دو جلسه به روش سخنرانی و بحث گروهی، آموزش داده شد. پس از گذشت دو ماه، مجدداً از هر دو گروه با همان پرسشنامه و همان سؤالات اطلاعات لازم جمع آوری و داده ها در دو نوبت بین گروه آزمون و شاهد قبل و بعد از آموزش مقایسه گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار spss و آزمونهای anova، t و t زوجی در سطح معنی داری 05/0p مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: میانگین سالهای ابتلا به دیابت نمونه ها 19/787/9 سال بود؛ به طور کلی کیفیت زندگی در 46/32% از بیماران ضعیف، در 46/32% متوسط و در 08/35% خوب بود. بین شغل، جنس، سواد و داشتن و نداشتن عوارض رتینوپاتی و نوروپاتی با کیفیت زندگی در گروه آزمون، قبل و بعد از مداخله از نظر آماری رابطه معنی داری مشاهده شد (017/0p<) ولی در گروه شاهد بین متغیرهای فوق وکیفیت زندگی قبل و بعد از مداخله رابطه معنی دار آماری مشاهده نشد. نتیجه گیری: بهترین راه برای کاهش عوارض دیابت و افزایش کیفیت زندگی آنها، آموزش است که هزینه زیادی در بر نداشته و برای تمام بیماران قابل اجرا می باشد. بیماران در هر شرایطی می توانند با آموزش و بخصوص با استفاده از یک پرسشنامه استاندارد مانند sf-20 که نیازهای آموزشی بیماران را مشخص می نماید، از بروز عوارض دیابت در خود جلوگیری نمایند.